TERIER TYBETAŃSKI - wzorzec FCI nr 209
POCHODZENIE: Tybet.
PATRONAT: Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.10.2010
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 5: Rasy tybetańskie.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pomimo nazwy, pies ten nie jest terierem, ale pasterzem, a także stróżem, towarzyszącym karawanom kupieckim w drodze do i z Chin. W pracy sprawdza się nie dzięki wielkości, ale skutkiem respektu, jaki wzbudza – uważany jest bowiem za prawdziwego Świętego Psa Tybetu. Mówi się, że ma on usposobienie jeszcze żywsze od innych psów tybetańskich z grupy 9; łączy talenty, energię i entuzjazm małego psa stróżującego z wyglądem miniaturowego owczarka staro angielskiego.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Krzepki, średniej wielkości; długowłosy, o kwadratowej sylwetce.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia od stawu barkowego do nasady ogona równa wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Żywy, o łagodnym usposobieniu. Lojalny towarzysz, o miłym sposobie bycia. Przyjacielski, czujny, inteligentny, odważny i skory do zabaw; ani gwałtowny, ani skłonny do bójek. Powściągliwy w stosunku do obcych.
GŁOWA:
Dobrze okryta długim włosem, opadającym nad oczy, ale nie zakrywającym ich ani nie utrudniającym widzenia. Na żuchwie mała, nieprzesadnie obfita broda. Wyraz rezolutny.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Średniej długości; nie szeroka, ani nie toporna; lekko zwężająca się w linii od uszu ku oczom. Nie wypukła, ale i nie całkiem płaska między uszami.
Stop: Zaznaczony przed oczami, ale nie przesadnie. TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Czarny.
Kufa: Mocna. Odległość od oka do końca nosa odpowiada odległości od oka do potylicy.
Uzębienie: Dobrze rozwinięta żuchwa. Siekacze ustawione w lekkim łuku, rozstawione równo i osadzone prostopadle do szczęki i żuchwy. Zgryz nożycowy lub ciasny przodozgryz.
Policzki: Łuki jarzmowe dobrze zaznaczone, jednak nie przesadnie wystające.
Oczy: Duże, okrągłe; nie wypukłe i nie zapadnięte; rozstawione dość szeroko; ciemnobrązowe. Obwódki oczu czarne.
Uszy: Zwisające, noszone niezbyt blisko głowy, stosunkowo wysoko osadzone; w kształcie litery V; niezbyt duże, obficie owłosione.
SZYJA:
Mocna, umięśniona, średniej długości, tak, aby głowa była noszona powyżej grzbietu, a cała sylwetka była ładnie wyważona. Płynnie przechodzi w łopatki.
TUŁÓW:
Dobrze umięśniony, zwarty i silny. Grzbiet: Prosty.
Lędźwie: Krótkie, lekko wysklepione. Zad: Prosty.
Klatka piersiowa: Sięga łokcia. Dobrze ożebrowana, żebra dość wysklepione.
OGON:
Średniej długości; dość wysoko osadzony; zakręcony nad grzbietem; wesoło noszony. Bardzo obficie owłosiony. Złamanie przy końcu występuje bardzo często i jest dopuszczalne.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wygląd ogólny: Obficie owłosione. Łopatki: Długie, dobrze kątowane.
Ramię: Długie, skośne.
Przedramię: Kończyny proste i równolegle ustawione. Nadgarstki: Trochę nachylone w stosunku do podłoża.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: Obficie owłosione, dobrze umięśnione. Dobre kątowanie stawów kolanowych i krótkie śródstopie zapewniają silny napęd i prostą linię grzbietu.
Stawy kolanowe: Dobrze ukątowane. Stawy skokowe: Niskie.
Łapy: Duże, okrągłe, obficie owłosione, z włosami między palcami i opuszkami. Pies stoi pewnie na opuszkach łap; łapy nie są wysklepione.
CHÓD/RUCH:
Płynny, bez wysiłku; dobry wykrok; mocna akcja kończyn tylnych. W stępie i kłusie kończyny tylne podążają za przednimi i nie powinny być stawiane do wewnątrz, ani na zewnątrz.
SZATA
SIERŚĆ: Dwuwarstwowa. Podszerstek delikatny i wełnisty. Włos okrywowy obfity, delikatny, ale nie jedwabisty czy wełnisty; długi. Szata prosta lub falista, ale nie lokowata.
MAŚĆ: Biała, złocista, kremowa, szara lub dymna, czarna, łaciata lub trójbarwna. Praktycznie dopuszczalna jest każda maść, z wyjątkiem czekoladowej lub wątrobianej.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 36 -41 cm; suki nieco mniejsze.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
·Agresja lub wyraźna lękliwość.
·Każdy pies, wykazujący wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru powinien być zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
PATRONAT: Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.10.2010
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 5: Rasy tybetańskie.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pomimo nazwy, pies ten nie jest terierem, ale pasterzem, a także stróżem, towarzyszącym karawanom kupieckim w drodze do i z Chin. W pracy sprawdza się nie dzięki wielkości, ale skutkiem respektu, jaki wzbudza – uważany jest bowiem za prawdziwego Świętego Psa Tybetu. Mówi się, że ma on usposobienie jeszcze żywsze od innych psów tybetańskich z grupy 9; łączy talenty, energię i entuzjazm małego psa stróżującego z wyglądem miniaturowego owczarka staro angielskiego.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Krzepki, średniej wielkości; długowłosy, o kwadratowej sylwetce.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia od stawu barkowego do nasady ogona równa wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Żywy, o łagodnym usposobieniu. Lojalny towarzysz, o miłym sposobie bycia. Przyjacielski, czujny, inteligentny, odważny i skory do zabaw; ani gwałtowny, ani skłonny do bójek. Powściągliwy w stosunku do obcych.
GŁOWA:
Dobrze okryta długim włosem, opadającym nad oczy, ale nie zakrywającym ich ani nie utrudniającym widzenia. Na żuchwie mała, nieprzesadnie obfita broda. Wyraz rezolutny.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Średniej długości; nie szeroka, ani nie toporna; lekko zwężająca się w linii od uszu ku oczom. Nie wypukła, ale i nie całkiem płaska między uszami.
Stop: Zaznaczony przed oczami, ale nie przesadnie. TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Czarny.
Kufa: Mocna. Odległość od oka do końca nosa odpowiada odległości od oka do potylicy.
Uzębienie: Dobrze rozwinięta żuchwa. Siekacze ustawione w lekkim łuku, rozstawione równo i osadzone prostopadle do szczęki i żuchwy. Zgryz nożycowy lub ciasny przodozgryz.
Policzki: Łuki jarzmowe dobrze zaznaczone, jednak nie przesadnie wystające.
Oczy: Duże, okrągłe; nie wypukłe i nie zapadnięte; rozstawione dość szeroko; ciemnobrązowe. Obwódki oczu czarne.
Uszy: Zwisające, noszone niezbyt blisko głowy, stosunkowo wysoko osadzone; w kształcie litery V; niezbyt duże, obficie owłosione.
SZYJA:
Mocna, umięśniona, średniej długości, tak, aby głowa była noszona powyżej grzbietu, a cała sylwetka była ładnie wyważona. Płynnie przechodzi w łopatki.
TUŁÓW:
Dobrze umięśniony, zwarty i silny. Grzbiet: Prosty.
Lędźwie: Krótkie, lekko wysklepione. Zad: Prosty.
Klatka piersiowa: Sięga łokcia. Dobrze ożebrowana, żebra dość wysklepione.
OGON:
Średniej długości; dość wysoko osadzony; zakręcony nad grzbietem; wesoło noszony. Bardzo obficie owłosiony. Złamanie przy końcu występuje bardzo często i jest dopuszczalne.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wygląd ogólny: Obficie owłosione. Łopatki: Długie, dobrze kątowane.
Ramię: Długie, skośne.
Przedramię: Kończyny proste i równolegle ustawione. Nadgarstki: Trochę nachylone w stosunku do podłoża.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: Obficie owłosione, dobrze umięśnione. Dobre kątowanie stawów kolanowych i krótkie śródstopie zapewniają silny napęd i prostą linię grzbietu.
Stawy kolanowe: Dobrze ukątowane. Stawy skokowe: Niskie.
Łapy: Duże, okrągłe, obficie owłosione, z włosami między palcami i opuszkami. Pies stoi pewnie na opuszkach łap; łapy nie są wysklepione.
CHÓD/RUCH:
Płynny, bez wysiłku; dobry wykrok; mocna akcja kończyn tylnych. W stępie i kłusie kończyny tylne podążają za przednimi i nie powinny być stawiane do wewnątrz, ani na zewnątrz.
SZATA
SIERŚĆ: Dwuwarstwowa. Podszerstek delikatny i wełnisty. Włos okrywowy obfity, delikatny, ale nie jedwabisty czy wełnisty; długi. Szata prosta lub falista, ale nie lokowata.
MAŚĆ: Biała, złocista, kremowa, szara lub dymna, czarna, łaciata lub trójbarwna. Praktycznie dopuszczalna jest każda maść, z wyjątkiem czekoladowej lub wątrobianej.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 36 -41 cm; suki nieco mniejsze.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
·Agresja lub wyraźna lękliwość.
·Każdy pies, wykazujący wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru powinien być zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
